Wodospad Hengifoss i Litlanesfoss

Dwa wodospady: delikatny i potężny, spływające jeden za drugim z progów płaskowyżu Fljótsdalsheiði we wschodniej Islandii, są tak różne, jak dwa bieguny. Kameralny Litlanesfoss — struga 30-metrowej wysokości — opada dwustopniową kaskadą do niewielkiej kotliny, gęsto „wyłożonej” smukłymi graniastymi kolumnami bazaltu. Dzięki strukturze terenu, na jednej ze ścian możemy obserwować je w układzie wzdłużnym, na innej – podziwiać ich przekroje. Hengifoss ma zupełnie inny charakter: imponujący i spektakularny, na krajowym podium zajmuje trzecie miejsce pod względem wysokości. Choć jest stosunkowo wąski, robi niezwykłe wrażenie na tle monumentalnego skalnego amfiteatru, z którego spada prawie 130-metrową kaskadą. Wielki kamienny kocioł o średnicy ponad 100 m to interaktywne studium geologii i historii naturalnej: jego ściany przecinają poziome pasy skał osadowych, powstałych z lawy, gliny i popiołu, które osiadały tu warstwami przez wieki po kolejnych erupcjach wulkanów. 

Hengifoss i Litlanesfoss nie są tak popularne, jak wodospady południowego wybrzeża, ale z powodu łatwego dojazdu latem spotkamy tu pewnie mały tłum. Mimo to warto je zobaczyć – ich naturalna oprawa jest wspaniałą projekcją sejsmicznych dziejów Islandii na przestrzeni tysiącleci.   

CIEKAWOSTKA

Oba wodospady są położone przy południowym krańcu malowniczego jeziora Lagarfljót, które ciągnie się na północny wschód przez 25 km, aż do największego miasta regionu, Egilsstaðir. O zamieszkujących akwen groźnych stworzeniach krążą legendy (być może z uwagi na podobieństwo rozmiarów i kształtu do szkockiego Loch Ness). Do sprawdzonych faktów należy za to informacja, że drugi brzeg jeziora porasta największy na Islandii las, Hallormsstaðaskógur, o powierzchni 7,4 km2 (dla porównania: paryski Lasek Buloński jest większy o prawie kilometr, a Puszcza Białowieska – ponad 400 razy).