Droga Kjölur

To najkrótsza, a poza obwodnicą także najbardziej ucywilizowana przeprawa lądowa z południa na północ Islandii. Jest też jedną z najstarszych dróg na wyspie – sagi wspominają o niej już w początkach X wieku. Pozostałości historycznego szlaku, trochę na zachód od współczesnej linii drogi, dziś dostępne są już tylko dla koni i piechurów.  

Kjölur (znana również jako Kjalvegur) to jednocześnie nazwa płaskowyżu, po którym przebiega trasa. Jadąc od południa, za wodospadem Gullfoss wjeżdżamy na właściwy szlak F35, który prowadzi nas przez 170 km pomiędzy lodowcami Langjökull i Hofsjökull, aż do północnej obwodnicy, skąd już niecałe 20 minut dzieli nas od wybrzeża i miejscowości Blönduós. 

Oczywiście na Islandii „najkrótsza” nie oznacza „najszybsza”. Kjölur, zwłaszcza na swoim południowym odcinku, krąży między polodowcowymi pagórkami, jej środkowa część jest wyboista, a kurzy się na niej tak, że nadjeżdżający samochód czujemy, zanim go zobaczymy. A jednak jest to trasa, która bez nadmiernego ryzyka pozwala poczuć smak przeprawy przez pustkowia interioru. Zapewnia przez kilka godzin niczym nieograniczony horyzont i wspaniałe widoki na bielejące w oddali czapy największych na Islandii (po Vatnajökull) lodowców. Po drodze mijamy kilka atrakcji, począwszy od olśniewającego Gullfossa na starcie, przez Ölfusę, największą rzekę Islandii (tu w fazie niemowlęcej), piękne jezioro glacjalne Hvítárvatn położone u stóp Langjökull, masyw Kerlingarfjöll na wschodzie, aż po mini-pojezierze powstałe wokół sztucznego, ale naturalnie wyglądającego zbiornika Blöndulón na północy. Wcześniej, w Hveravellir, możemy zjeść obiad, zwiedzić pole geotermalne i wziąć kąpiel w gorących źródłach.

CIEKAWOSTKA

Jadąc od południa, mijamy kilka samotnych gór: Bláfell, Kjalfell czy Beinahóll – „wzgórze kości” (ok. 20 km przed Hveravellir). To ostatnie nazwano tak na pamiątkę tragedii, która wydarzyła się tu pod koniec XVIII wieku, kiedy dwaj bracia, mieszkańcy północy, przeprawiający się Kjölur, zmuszeni do biwaku podczas burzy śnieżnej, zginęli na tym pustkowiu wraz z kilkorgiem towarzyszy i prawie dwiema setkami zwierząt – owiec i koni. Ekspedycja, która z powodu warunków mogła wyruszyć dopiero kilka miesięcy później, znalazła szczątki ludzi i zwierząt, a także mnóstwo rozsypanych po okolicy kości (podobno znajduje się je tu do dziś). W 1971 r. wzniesiono w miejscu dramatu niewielki kamienny obelisk.